Κοινωνία ώρα ZeRo

Κοιτάζω γύρω μάταια να δω κάποια χαμόγελα σε μια καταρρέουσα και αδιάφορη κοινωνία που αιμορραγεί χωρίς αιμοστατικά. Ανησυχητική ησυχία βαθαίνει το ρήγμα. Μαστουρωμένοι ακόμα από τα καλά μιας δυνητικά απεχθούς καταναλωτικής μανίας, σκύβουμε πάνω από τη μεγάλη τρύπα που άνοιξαν οι κώλοι μας στο καθισιό του βολέματος και της αδιαφορίας.

Τώρα ψάχνουμε να εντοπίσουμε το μέλλον που είναι διάφανο χάνοντας κάθε ελπίδα για το παρόν που είναι ανύπαρκτο.

Ως πότε κοινωνία δεν θα αντέχεις να θέλεις να δεις σε ένα καθρέφτη τα χάλια σου;